Ο Φωτογράφος Ανδρέας Εμπειρίκος

Ο Ανδρέας Εμπειρίκος δεν είναι μόνο ένας από τους μεγαλύτερους κι αξιοθαύμαστους ποιητές των αιώνων, ο οποίος έβαλε την προσωπική του σφραγίδα στον υπερρεαλισμό.Ανακάλυψα πρόσφατα ότι του αρέσει πάρα πολύ η φωτογραφία. Και πραγματικά, αυτός ο άνθρωπος γνώριζε πολύ καλά να διεισδύει στα μύχια των ανθρώπων και να μας δίνει ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα. Στις φωτογραφίες του υπάρχουν τα έντονα βλέμματα των ανθρώπων. Αυτό με τραβά όταν τις βλέπω. Δεν είναι το background ούτε τίποτα άλλο, παρομόνο τα μάτια του εικονίζομενου και η αύρα που κυριαρχεί γύρω τους.

« Από τον Ιούλιο του 1954, στην Πάρο, κει που προχωρούσαμε το καταμεσήμερο μες στα στενά, είδαμε να μας έρχεται από αντίκρυ με ελάχιστο ρούχο μια ξανθή παιδούλα, θα έλεγες μόλις βγαλμένη από τον Όμηρο, μια σωστή «Ίρις Αγγελέουσα», που τσακίστηκες να την φωτογραφίσεις αλλά σου ξέφυγε. «Είναι σαν έμπνευση» μου είπες. «Δεν την προλαβαίνεις δυστυχώς πάντοτε». Τα παραπάνω είναι λόγια του Οδυσσέα Ελύτη και απευθύνονται στον Ανδρέα Εμπειρίκο.

 

 Ο Εμπειρίκος όχι μόνο φωτογράφιζε συστηματικά, αλλά και αυτοφωτογραφιζόταν. «Τις φωτογραφίες έργο των χειρών του- τις έφερνε σε πέρας με τη δεξιοτεχνία και την επιμονή μανιακού» γράφει ο Οδυσσέας Ελύτης. Μαζί με τον αγαπητό του φίλο Νάνο Βαλαωρίτη φωτογραφίζονται μέσα από έναν καθρέφτη στο σπίτι του Βαλαωρίτη τη δεκαετία του '60.

 «Μία φωτογραφία ζει, έχει ολόκληρη δική της δράση, συνυφασμένη με την ζωή του θεατή, όπως ένα φλουρί, ένα κρύσταλλο, ή ένα γάντι» γράφει ο Eμπειρίκος.

Ο Ανδρέας Εμπειρίκος είναι ένας ευαίσθητος άνθρωπος, γεμάτος πάθος για τις δύο τέχνες του και πάνω απ'όλα γεμάτος πάθος για τον ίδιο τον άνθρωπο.