28.10.11

Δε θα επεκταθώ στα γεγονότα που συνέβησαν σήμερα σε όλη την Ελλάδα.. Ας μη φανώ υπερβολική: σε ορισμένες πόλεις της Ελλάδας μάλλον.  Τουλάχιστον, αυτή η ημέρα δε θέλει η ίδια να μιλάμε για κάτι τέτοιο. Όχι μόνο για τα σημερινά γεγονότα, αλλά και για τα χθεσινά, για τα προχθεσινά, και η λίστα συνεχίζεται.. Μόνο ένα κρίμα θα γράψω εδώ πέρα. Όχι για τους δήθεν δυνατούς και τρανούς, αλλά για εκείνους που υπερασπίζονται τη χώρα όπου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν, αλλά κατηγορούνται για τις "καταστροφές που τάχα προκάλεσαν μια μέρα σαν τη σημερινή, επειδή θέλησαν να ακουστούν λίγο. Να υψώσουν τη φωνή τους και να αντηχήσει ανάμεσα στις τόσες ψεύτικες και παραμορφωμένες φωνές που ακούμε καθημερινά από τη σωρό του ψέμματος. Μα όλοι έχουμε τόσα πρόσωπα τώρα. Διχασμένα, άλλοτε λυπημένα, άλλοτε εκνευρισμένα, άλλοτε φοβισμένα, άλλοτε χαρούμενα μα πάντα αγανακτησμένα. 

Όσο μεγαλώνεις τόσο πιο πολύ καταλαβαίνεις τον εαυτό σου. Αντιλαμβάνεσαι τι ακριβώς θέλεις, αλλά άλλες φορές τόσο πιο διχασμένος νοιώθεις. Μπερδέυεσαι με το ποιος είσαι, τι κάνεις και τι θέλεις στη ζωή σου. Αλλά αυτό δε συνέβει σε όλους. Είναι εκείνοι που ξέρουν τι θέλουν στο μέλλον και στη ζωή τους. Αυτό δεν ισχύει για μένα. Παρόλα αυτά, αυτό που γνωρίζω είναι ότι μ'αρέσει να γράφω. Να γράφω συνέχεια.. στίχους, ποιήματα, φράσεις, σελίδες πολλές. Είναι ένας τρόπος έκφρασεις των σκέψεών μου με ένα έμμεσο τρόπο. Όταν γράφεις αναλαμβάνεις ένα διττό ρόλο. Γίνεσαι ο σεναριογράφος και ταυτόχρονα ο σκηνοθέτης. Στήνεις σκηνές, πρόσωπα, ιστορίες και κινείς τα νήματα. Παίρνεις τις μαριονέτες και παίζεις το δικό σου κουκλοθέατρο.