Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2009

Το στριφτό τσιγάρο σκοτώνει περισσότερο.

Η επιστημονική κοινότητα καταρρίπτει τον μύθο ότι τα στριφτά τσιγάρα βλάπτουν λιγότερο την υγεία σε σχέση με τα συσκευασμένα. Ερευνα Νορβηγών επιστημόνων καταδεικνύει ότι τα τσιγάρα αυτά είναι περισσότερο καρκινογόνα, καθώς εκθέτουν τους καπνιστές σε μεγαλύτερο κίνδυνο για καρκίνο των πνευμόνων.
Οσοι καπνίζουν στριφτά τσιγάρα, καταναλώνουν λιγότερο καπνό, ωστόσο αντιμετωπίζουν μεγαλύτερο κίνδυνο να προσβληθούν από καρκίνο των πνευμόνων απ ό,τι οι καπνιστές συσκευασμένων τσιγάρων, καταλήγει στο συμπέρασμα έρευνα του νοσοκομείου «Σόρλαντετ» της Νορβηγίας, που δημοσιεύτηκε στη διάρκεια του παγκόσμιου συνεδρίου για τον καρκίνο των πνευμόνων, στη Σεούλ.
Οι Νορβηγοί ερευνητές εξηγούν πως, ενώ οι καπνιστές στριφτών τσιγάρων καπνίζουν λιγότερο, τα τσιγάρα που καπνίζουν είναι περισσότερο καρκινογόνα, με αποτέλεσμα το ποσοστό καρκίνου των πνευμόνων να είναι υψηλότερο στην κατηγορία αυτή. Η επικεφαλής της έρευνας, Χάιντι Ροόλκελ υπογραμμίζει πως τα στριφτά τσιγάρα περιέχουν λιγότερο καπνό, αλλά περισσότερη νικοτίνη και πίσσα, επειδή δεν έχουν φίλτρο.
Ανάλογα ευρήματα έχουν καταγραφεί μεταξύ των ισπανόφωνων γυναικών που συνηθίζουν να καπνίζουν στριφτά τσιγάρα στις νοτιοδυτικές ΗΠΑ, καταλήγει άλλη έρευνα, που διενήργησε ο Τζόναθαν Σάμετ από το τμήμα Υγείας του Πανεπιστημίου Τζον Χόπκινς.
Η έρευνα έδειξε ότι πάνω από το 80% των καπνιστών που συμμετείχαν στην έρευνα και είχαν προσβληθεί από καρκίνο των πνευμόνων, κάπνιζαν στριφτά τσιγάρα.
Ο καρκίνος των πνευμόνων είναι η συχνότερη μορφή κακοήθειας παγκοσμίως. Μόνο στην Ασία, πάνω από 570 χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο -σε παγκόσμιο επίπεδο, η ασθένεια σκοτώνει ετησίως 1,3 εκατομμύρια ανθρώπους.
Οι Νορβηγοί ερευνητές, αναφέρει χαρακτηριστικά το Ρόιτερ, δεν επικεντρώθηκαν τυχαία στη μελέτη αναφορικά με τις επιπτώσεις των χειροποίητων τσιγάρων στην ανθρώπινη υγεία.
Η Νορβηγία θεωρείται μία από τις χώρες της Δύσης με σημαντικό αριθμό καπνιστών που τα προτιμούν. Αξιοσημείωτο είναι ότι τα στριφτά τσιγάρα αντιπροσωπεύουν το 1/3 των συνολικών πωλήσεων καπνού, σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών της χώρας.


Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2009

The real meaning of words

Love


Sorrow


Innocence


Departure


Pain


Music


Respect



Compassion



Friendship



Music



Patience


Stranger



Rescued


Best friends



Divine


"Life is not about waiting for the storms to pass...it's about learning how to dance in the rain."



* Sometimes we put up walls. Not to keep people out, but to see who cares enough to knock them down..!

"Το δικαίωμά σας να ομιλείτε δεν περιλαμβάνει και υποχρέωση μας να σας πάρουμε στα σοβαρά."

Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009

Βιογραφία του Woody Allen

Σκηνοθέτης, σεναριογράφος, συγγραφέας και ηθοποιός ο Woody Stewart Konisberg γεννήθηκε την 1η Δεκεμβρίου 1935, στο Brooklyn της Νέας Τόρκης από τον Martin και τη Nettie Konisberg. Και οι δυο του γονείς ήταν Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Ο πατέρας άλλαζε συχνά δουλειές: σερβιτόρος, οδηγός φορτηγού, φούρναρης, ταξιτζής, μια εποχή ήταν αναμεμειγμένος με το οργανωμένο έγκλημα. Η μητέρα του δούλευε σε ανθοπωλείο ενώ ο Woody είχε και μια μικρότερη αδερφή την Letty. Αναμφίβολα, είναι από τους πιο διάσημους και αναγνωρισμένους στη βιομηχανία το θεάματος. Σε πάνω από τριάντα χρόνια καριέρας έχει γράψει τρία θεατρικά έργα και έχει εμφανιστεί σε πολλά δικά του τηλεοπτικά προγράμματα. Έχει πάνω από τριάντα ταινίες στο ενεργητικό του, οι οποίες ακροβατούν μεταξύ του δράματος και της κωμωδίας. Πάντοτε είναι καυστικές, διασκεδαστικές, ειλικρινείς και περιλαμβάνουν θέματα όπως η θρησκεία και το σεξ. Το ρομαντικό στοιχείο δε λείπει, ενώ θίγονται συχνά οι φόβοι και τα άγχη του σύγχρονου νευρώδη ανθρώπου. Αλλωστε τέτοιου είδους άνθρωπος είναι και ο ίδιος ο Woody Allen.


O Woody άρχισε από πολύ μικρός να ασχολείται με τις ταινίες. Πήγαινε πολύ συχνά στον κινηματογράφο και στο θέατρο, κυρίως τα καλοκαίρια που δεν είχε σχολείο. Προτού καλά καλά μάθει να διαβάζει, το μόνο που Τθελε να κάνει ήταν να γράφει ιστορίες. Δεν είχε κλείσει ακόμα τα δέκα και του μπήκε η ιδέα να φτιάξει μια ταινία... αλλά βέβαια για την ώρα ήταν απλώς μια σκέψη. Το μόνο θέμα που τον ενδιέφερε στο σχολείο ήταν η έκθεση. Στην εφηβεία του άρχισε να ενδιαφέρεται για τους σκηνοθέτες και τον ρόλο τους στη δημιουργία μιας ταινίας. Ενδιαφερόταν να μάθει περισσότερο για ξένους σκηνοθέτες και ξένες ταινίες, αλλά και για την ιστορία του σινεμά. Στα δεκαπέντε άλλαξε το όνομα του σε Woody Allen και στα δεκαέξι (ήταν μαθητής ακόμα) τον πήρανε για να γράψει «αστείους διαλόγους» για το ραδιόφωνο και για τηλεοπτικές εκπομπές. Από το 1961 έως το 1964 δούλευε σαν κωμικός σ' ένα cabaret γράφοντας ο ίδιος τις αστείες ιστορίες που παρουσίαζε στους θαμώνες. Εκεί τον πρόσεξε ένας παραγωγός και του πρότεινε να γράψει ένα σενάριο με τον όρο πως αν του άρεσε θα γυριζόταν ταινία. Έτσι το 1965 ο Woody Allen γράφει το πρώτο του σενάριο (What's New Pussycat), στο οποίο έπαιξε κιόλας πρωταγωνιστικό ρόλο. Οι παραγωγοί όμως το τροποποίησαν αρκετά, γεγονός που στεναχώρησε τον Woody Allen. Μετά απ' αυτό ορκίστηκε ότι δε θα ξαναγράψει ταινία αν δεν τη σκηνοθετήσει ο ίδιος.

Ακολούθησαν επιτυχημένες ταινίες όπως το Tiger Lily (1966) η οποία σφράγισε την εικόνα του χιουμορίστα για τον Woody. Συνήθως δούλευε είτε με πολύ γνωστούς ηθοποιούς, είτε με ηθοποιούς «της μιας μέρας». Πολύ συχνά συνεργαζόταν με τους ίδιους ηθοποιούς σε πολλές ταινίες και στις περισσότερες από αυτές εκτός από πρωταγωνιστής ήταν και σκηνοθέτης. Για παράδειγμα η Diane West παίζει το 1987 στο Radio Days και το 1994 στο Bullets Over Broadway. Η Judy Davis (άλλη μια αγαπημένη του Allen) εμφανίζεται στο Husbands And Wives (1992), στο Deconstructing Harry (1997) και στο Celebrity (1998). H Louise Lasser πρωταγωνίστησε σε πολλά φιλμ και θεατρικές παραγωγές του. Η Diane Keaton (με την οποία έβγαινε στα τέλη του 70) έπαιξε στο Sleeper (1973), στο Annie Hall (1977) για το οποίο ο Allen κέρδισε Oscar σκηνοθεσίας, στο Manhattan (1979) και στο Radio Days (1987). Ειδικά για τη Mia Farrow έγραψε παρά πολλούς ρόλους σε ταινίες όπως The Purple Rose of Cairo (1985), Hannah And Fog (1992) και Husband And Wives (1992).


Είναι περιττό να αναφέρουμε ότι έχει κερδίσει παρά πολλά βραβεία για τις δουλειές του. Ήταν υποψήφιος είκοσι φορές για Oscar και κέρδισε τα τρία από αυτά, ενώ έχει κερδίσει και εννέα χρυσές σφαίρες. Στις πρόσφατες δουλείες του συμπεριλαμβάνονται ταινίες όπως Sweet And Lowdown (1999) με πρωταγωνιστές τη Samantha Morton και τον Sean Penn (και οι δυο υποψήφιοι για Oscar), Company Man (1999),το Small Time Crooks (2000). Το 2002 ανακοίνωσε ότι θα συνεργαστεί ξανά με τον Penn στη κωμωδία Why Men Shouldn't Marry και το 2003 γράφει, σκηνοθετεί, και πρωταγωνιστεί στη ρομαντική κομεντί Anything Else (με τους Jason Biggs, Christina Ricci και Danny DeVito).

Παίζει κλαρινέτο και από το 1997 είναι μέλος της Eddy Davis New Orleans Jazz Band της Νέα Τόρκης. Είναι συγγραφέας πολλών χιουμοριστικών συλλογών περιλαμβανόμενου τα Getting Even (1971), Without Feather (1975) και Lunatic's Tale (1986). Η προσωπική του ζωή είναι πολυτάραχη: το 1954 παντρεύεται τον παιδικό του ερωτά Harlene Rosen αλλά χωρίζουν το 1960. Το 1964 παντρεύεται την ηθοποιό Louise Lasser, μα χώρισαν πέντε χρόνια μετά. Το 1980 ξεκινάει μια μακροχρόνια σχέση με την ηθοποιό Mia Farrow αποκτούν ένα γιο το 1987,ενώ υιοθετούν ακόμα δυο παιδία τον Moses και το Dylan. Το 1992 ενώ ζούσε με τη Farrow ο Allen συνδέεται ερωτικά με την εικοσάχρονη υιοθετημένη κόρη της Farrow την Soon Yi - Previn. Ακολούθησε αναστάτωση και προβολή του θέματος από τα media. Το 1997 ο Woody Allen και η Previn παντρεύτηκαν στη Βενετία. Είναι ακόμα μαζί και έχουν υιοθετήσει δυο κόρες την Benchet και τη Manzie Tio.


bio by cinemanews.gr

Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2009

Έχετε αναρωτηθεί γιατί οι παππούδες μας ήταν πιο ευτυχισμένοι από 'μας;

Θα έχετε ακούσει πολλές φορές τη φράση "παλιές καλές μέρες",
"παλιές καλές εποχές", "παλιός καλός καιρός" ή, αγγλιστί,
"the good old days". Έχετε ποτέ αναρωτηθεί γιατί η εποχή των
παππούδων μας ήταν καλύτερη από τη δική μας; Έχετε αναρωτηθεί
γιατί οι παππούδες μας ήταν πιο ευτυχισμένοι από 'μας;
Και μη μου πείτε επειδή τότε οι ρυθμοί της ζωής ήταν πιο
χαλαροί ενώ σήμερα μπλα μπλα μπλα. Αυτά είναι μαλακίες.
Και τότε οι άνθρωποι είχαν τα καθημερινά τους προβλήματα
και υπέφεραν από αρρώστιες και κεράτωναν ο ένας τον άλλον.
Δείτε λοιπόν παρακάτω τον αληθινό λόγο για τον οποίο
οι παλιές εποχές ήταν καλύτερες απ' τη σημερινή και γιατί
οι παππούδες μας ήταν πιο ευτυχισμένοι από 'μας...



Ηρωίνη της Bayer. Από το 1890 μέχρι το 1910 η ηρωίνη πουλιόταν
σαν μη εθιστικό υποκατάστατο της μορφίνης. Επίσης δινόταν στα παιδιά που υπέφεραν από έντονο βήχα.



Η Metcalf ήταν μια από τις πολλές εταιρίες που κυκλοφορούσαν στην αγορά κρασί που περιείχε coca. Όλοι έλεγαν ότι το κρασί αυτό σε έκανε να αισθάνεσαι ευτυχισμένος και ότι ήταν και πρώτης τάξεως φάρμακο για πολλές ασθένειες.


Το κρασί Mariani (1875) ήταν το πιο διάσημο κρασί με coca εκείνης της εποχής. Ο πάπας Λέων ο 13ος κουβαλούσε πάντα ένα μπουκάλι μαζί του. Του άρεσε τόσο πολύ, που είχε βραβεύσει τον παραγωγό του Angelo Mariani με το χρυσό μετάλλιο του Βατικανού.



Ποτό με κρασί κόκας από την Maltine Manufacturing Company of New York. Συνιστούσαν ένα ποτήρι με ή μετά το φαγητό για τους ενήλικες και μισό ποτήρι για τα παιδιά.


Η C.F. Boehringer & Soehne ( Mannheim, Germany ) ήταν παγκοσμίως η μεγαλύτερη εταιρία παραγωγής προϊόντων που περιείχαν κουινίνη και κοκαίνη.



Διάλυμα οπίου σε αλκοόλ, για το άσθμα.


Ταμπλέτες κοκαίνης (1900). Δεν έλειπαν από την τσέπη ηθοποιών, τραγουδιστών, δασκάλων και ομιλητών, επειδή γλύκαιναν τη φωνή.


Σταγόνες κοκαίνης για τον πονόδοντο. Το 1885 ήταν πολύ δημοφιλείς στα παιδιά. Εκτός από το ότι ανακούφιζαν τον πονόδοντο, τα έκαναν κι ευτυχισμένα.


Διάλυμα οπίου σε αλκοόλ για ήσυχο ύπνο των βρεφών.

Εξακολουθείτε να αναρωτιέστε γιατί οι παππούδες μας
ήταν πιο ευτυχισμένοι από 'μας;



Η μελαγχολία

Mέχρι την Aναγέννηση, η μελαγχολία ήταν μάλλον μια αξιοζήλευτη ιδιότητα που χαρακτήριζε ανθρώπους πολύ ευφυείς, προικισμένους, ξεχωριστούς (φιλοσόφους, ποιητές, καλλιτέχνες). O όρος «μελαγχολία» προέρχεται από τον Iπποκράτη και έχει σχέση με τους χυμούς του σώματος και τις τέσσερις ιδιοσυγκρασίες που «δημιουργούν»: τη χολερική, την αιματώδη, τη φλεγματική και τη μελαγχολική. Ο μελαγχολικός τύπος κυριαρχείται από το υγρό στοιχείο και έχει την αργή, βαριά κινητικότητα, αλλά και τη διεισδυτική ικανότητα και τη διάσταση του βάθους που χαρακτηρίζει τα υγρά. Για τους αρχαίους ήταν σαφές ότι, χωρίς σιωπηλή παρατήρηση, πνευματική αναζήτηση, αμφισβήτηση, αποτράβηγμα, στοχασμό, κανένα μεγάλο ανθρώπινο επίτευγμα, καμία βαθυστόχαστη έμπνευση, κανένα σπουδαίο σχέδιο ή έργο δεν θα ήταν δυνατό. Θεωρούσαν ότι η μελαγχολία ήταν η ιδιότητα που έκανε έναν άνθρωπο -παρά τον πλούτο, τη δόξα ή τη σοφία του- να μη σταματάει να ψάχνει για την ουσιαστική αξία, το νόημα της ζωής και της ανθρώπινης ύπαρξης, παραμένοντας ταπεινός και σεμνός και έχοντας επίγνωση των ανθρώπινων ορίων του. O μελαγχολικός ήταν πρότυπο στο οποίο πολλοί ήθελαν να μοιάσουν.




Kαι όμως, αυτά τα δύο δεν πρέπει να συγχέονται. H μελαγχολία με κανέναν τρόπο δεν είναι ψυχική ασθένεια ή διαταραχή, αλλά μία ιδιότητα ορισμένων ανθρώπων που τους χαρακτηρίζει πάντα ή σε κάποιες φάσεις της ζωής τους. Οι άνθρωποι αυτοί όμως διατηρούν μια εσωτερική ισορροπία, ώστε να μη «συντρίβονται» από τα συναισθήματά τους. Tη μελαγχολία χαρακτηρίζει ένα ιδιαίτερα ευρύ φάσμα συναισθημάτων, από βαθιά χαρά ως βαθιά θλίψη, ευαισθησία, συμπόνια και συμπάθεια για τους άλλους, αγάπη και σεβασμός προς τη φύση, δημιουργικότητα. Aντίθετα, η κατάθλιψη χαρακτηρίζεται από συναισθηματική «νέκρωση», έλλειψη κάθε ενδιαφέροντος και κάθε ευαισθησίας. O καταθλιπτικός άνθρωπος δεν νιώθει μόνο θλίψη ή μελαγχολία, αλλά βασανίζεται από την αίσθηση ότι δεν υπάρχει ελπίδα, αισθάνεται παγιδευμένος, δεν μπορεί να βρει νόημα σε τίποτα. H μελαγχολία όχι μόνο δεν χρειάζεται θεραπεία, όπως η κατάθλιψη, αλλά μπορεί να είναι και θεραπευτική αν αναγνωριστεί και αντιμετωπιστεί ως μία θετική ανθρώπινη ιδιότητα. Πολλά από αυτά που έχουν αξία και κάνουν τη ζωή ανεκτίμητη -η ποίηση, η φιλοσοφία, οι τέχνες, η συναίσθηση της ομορφιάς- τα οφείλουμε κατά μεγάλο μέρος στους μελαγχολικούς. Kαι όταν όλα γύρω μας τρέχουν και γυρίζουν σε όλο και πιο γρήγορους ρυθμούς, η μελαγχολία μπορεί να μας μάθει να σταματάμε και να κοιτάζουμε γύρω μας με λίγο περισσότερο αυτοσαρκασμό και επίγνωση της προσωρινότητάς μας.


από ΛOYIZA BOΓIATZH (Vita.gr)

Μελαγχολία again..?

Κάνει ένα κρυαδάκι τώρα.. Σήμερα άρχισε και δε ξέρω μέχρι πότε θα κρατήσει.. Εύχομαι γρήγορα να φύγει. Ψυχάλισει λίγο κιόλας.. τουλάχιστον αυτό ισχυρίστηκε η αδελφή μου. Ο καιρός αυτός είναι τόσο μελαγχολικός.. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.. Κάθε τέλος καλοκαιριού είναι μελαγχολικό και μουντό.. όλοι το έχετε ζήσει λίγο ως πολύ! Με τι διαφορά όμως φέτος, τη καινούρια σεζόν, αυτή η μελαχγολία και η έλλειψη όρεξης κρατάει πολύ σε μένα.. Δεν της άνοιξα την πόρτα, δεν την υποδέχτηκα αλλά ήρθε απρόσκλητη.. Και μάλλον θα κάνει καιρό να φύγει από μέσα μου..
Σήμερα ειδικά ήμουν τόσο χάλια. Η βροχή έπεφτε δυνατά. Και σήμερα ο ουρανός έβρεξε τους δρόμους με τα δάκρυα του. Τους δρόμους που ένιωθα ότι θα έσπαγαν με αυτή τη δύναμη της βροχής.
Και εμένα με έβλεπε κανείς με μούτρα. Και δεν είναι μόνο αυτό. Δεν μελαγχολώ μόνο με τη βροχή. Αλλά γενικώς έρχονται διάφορες τάσεις και δε ξέρω πως να της απωθήσω. Κάθομαι και συμπεριφέρομαι όπως συμπεριφέρομαι και μετά από λίγο νιώθω άσχημα. Μου μιλάει κάποιος και γω, απατώντας μονολεκτικά και "στεγνά" ή μερικές φορές αγνοώντας τον, σηκώνομαι και φεύγω σαν να μην είχε φτάσει ποτέ στον δρόμο μου.
Αλλά όπως λέει και το τραγούδι "On my mind-on my mind there's a thing that i can't explain."
Και νομίζω πως όσο θα το αναλύω και θα το εξηγώ αυτό το κάτι, τόσο πιο πολύ θα περιπλέκεται..
Καλύτερα να μείνω αδρανής και απαθής ? Ανήμπορη να το αντιμετωπίσω?


Εσείς τί κάνετε όταν μελαγχολείτε..? Εγώ προσωπικά δε με βοηθάω για να τη βγάλω από πάνω μου. Δε ξέρω το γιατί.. Δεν κάνω μεγάλες προσπάθιες όμως..
Σαν άτομο πάντα ήμουν κλειστό στον εαυτό μου και δεν ανοιγόμουν πολύ εύκολα.. Έχω καταβάλει προσπάθιες να το αλλάξω και είμαι σε καλό δρόμο.. Είμαι πιο κοινωνική με τους άλλους, μιλάω πιο εύκολα και δε ντρέπομαι.. Την ανεμελιά μου χρειάζομαι πίσω.
Αλλά θα που πείτε, πού κολλάει η μελαγχολία με τα περί κοινωνικότητας κλπ. ?
Όταν μιλώ με ανθρώπους που συμπαθώ και με κάνουν να νιώθω όμορφα και πάνω απ'όλα χρήσιμη, ναι.. Αλλάζω, ξεχνώ αυτή τη τάση μελαγχολίας και γίνομαι πιο χαρούμενη.. Αλλά δεν αργεί η στιγμή που θα έρθω στα παλιά και πάτρια εδάφη.. Μήπως είναι ένα κομμάτι του εαυτου μου, το κατέχω στο DNA μου?
Τί να κάνω.. Οι παλιές συνήθειες δεν ξεχνιούνται μου φαίνεται.. ή ακόμη καλύτερα, θα έρχονται, θα φεύγουν, θα ξανάρχονται.. Δε θα γλυτώσω τόσο εύκολα.
Ένα παιχνίδι μεταξύ εμού και του εαυτού μου.