Η Ελληνική η μητέρα των περισσοτέρων γλωσσών!

Ο πρώην πρωθυπουργός και καθηγητής κ. Ξενοφών Ζολώτας είχε εκφωνήσει δύο λόγους στην Ουάσιγκτον (στις 26 Σεπτεμβρίου 1957 και στις 2 Οκτωβρίου 1959), οι οποίοι έμειναν μνημειώδεις. Αιτία ως προς αυτό δεν ήταν μόνο το περιεχόμενό τους αλλά και η γλώσσα τους.

Υποτίθεται ότι η γλώσσα των λόγων ήταν η αγγλική. Κατ' ουσίαν όμως, με την αφαίρεση λίγων συνδέσμων, άρθρων και προθέσεων η γλώσσα είναι η Ελληνική.

Το ακροατήριό του αποτελούσαν οι σύνεδροι της Διεθνούς Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης και δεν αντιμετώπισαν τότε κανένα πρόβλημα στην κατανόηση του προφορικού κειμένου που ανέγνωσε ο Έλληνας καθηγητής.

Παρακάτω διαβάστε τον δεύτερο λόγο (της 2ας Οκτωβρίου 1959) και την ελληνική του «μεταγραφή»..

It is Zeus' anathema on our epoch and the heresy of our economic method and policies that we should agonize the Skylla of nomismatic plethora and the Charybdis of economic anaemia.
Είναι "Διός ανάθεμα" στην εποχή μας και αίρεση της οικονομικής μας μεθόδου και της οικονομικής μας πολιτικής το ότι θα φέρναμε σε αγωνία την Σκύλλα του νομισματικού πληθωρισμού και τη Χάρυβδη της οικονομικής μας αναιμίας.


It is not my idiosyncracy to be ironic or sarcastic but my diagnosis would be that politicians are rather cryptoplethorists. Although they emphatically stigmatize nomismatic plethora, they energize it through their tactics and practices. Our policies should be based more on economic and less on political criteria. Our gnomon has to be a metron between economic strategic and philanthropic scopes.
Δεν είναι στην ιδιοσυγκρασία μου να είμαι ειρωνικός ή σαρκαστικός αλλά η διάγνωσή μου θα ήταν ότι οι πολιτικοί είναι μάλλον κρυπτοπληθωριστές. Αν και με έμφαση στιγματίζουν τον νομισματικό πληθωρισμό, τον ενεργοποιούν μέσω της τακτικής τους και των πρακτικών τους. Η πολιτική μας θα έπρεπε να βασίζεται περισσότερο σε οικονομικά και λιγότερο σε πολιτικά κριτήρια. Γνώμων μας πρέπει να είναι ένα μέτρο μεταξύ οικονομικής στρατηγικής και φιλανθρωπικής σκοπιάς.


In an epoch characterized by monopolies, oligopolies, monopolistic antagonism and polymorphous inelasticities, our policies have to be more orthological, but this should not be metamorphosed into plethorophobia, which is endemic among academic economists.
Σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από μονοπώλια, ολιγοπώλια, μονοπωλιακό ανταγωνισμό και πολύμορφες ανελαστικότητες, οι πολιτικές μας πρέπει να είναι πιο ορθολογιστικές, αλλά αυτό δεν θα έπρεπε να μεταμορφώνεται σε πληθωροφοβία, η οποία είναι ενδημική στους ακαδημαϊκούς οικονομολόγους.


Nomismatic symmetry should not antagonize economic acme. A greater harmonization between the practices of the economic and nomismatic archons is basic.
Η νομισματική συμμετρία δεν θα έπρεπε να ανταγωνίζεται την οικονομική ακμή. Μια μεγαλύτερη εναρμόνιση μεταξύ των πρακτικών των οικονομικών και νομισματικών αρχόντων είναι βασική.


Parallel to this we have to synchronize and harmonize more and more our economic and nomismatic policies panethnically. These scopes are more practicable now, when the prognostics of the political end economic barometer are halcyonic.
Παράλληλα με αυτό, πρέπει να εκσυγχρονίσουμε και να εναρμονίσουμε όλο και περισσότερο τις οικονομικές και νομισματικές μας πρακτικές πανεθνικώς. Αυτές οι θεωρήσεις είναι πιο εφαρμόσιμες τώρα, όταν τα προγνωστικά του πολιτικού και οικονομικού βαρομέτρου είναι αλκυονίδων ημερών αίθρια.


The history of our didimus organization on this sphere has been didactic and their gnostic practices will always be a tonic to the polyonymous and idiomorphous ethnical economies. The genesis of the programmed organization will dynamize these policies.
Η ιστορία της δίδυμης οργάνωσης σε αυτήν την σφαίρα είναι διδακτική και οι γνωστικές τους εφαρμογές θα είναι πάντα ένα τονωτικό στις πολυώνυμες και ιδιόμορφες εθνικές οικονομίες. Η γένεση μιας προγραμματισμένης οργάνωσης θα ενισχύσει αυτές τις πολιτικές.


Therefore, I sympathize, although not without criticism one or two themes with the apostles and the hierarchy of our organs in their zeal to program orthodox economic and nomismatic policies.
Γι' αυτόν το λόγο αντιμετωπίζω με συμπάθεια, αλλά όχι χωρίς κριτική διάθεση, ένα ή δύο θέματα με τους αποστόλους της ιεραρχίας των οργάνων μας στον ζήλο τους να προγραμματίσουν ορθόδοξες οικονομικές και νομισματικές πολιτικές.


I apologize for having tyranized you with my Hellenic phraseology. In my epilogue I emphasize my eulogy to the philoxenous aytochtons of this cosmopolitan metropolis and my encomium to you Kyrie, the stenographers.
Απολογούμαι που σας τυράννησα με την ελληνική μου φρασεολογία. Στον επίλογό μου δίνω έμφαση στην ευλογία μου, προς τους φιλόξενους αυτόχθονες αυτής της κοσμοπολίτικης μητρόπολης καθώς και το εγκώμιό μου προς εσάς, κύριοι στενογράφοι.

Δεν είναι πραμγατικά υπέροχο να βλέπουμε ότι όλες οι ευρωπαικές γλώσσες βγαίνουν από την Ελληνική; Δεν είμαι καθόλου ρατσίστρια ούτε υποβαθμίζω καμμία άλλη γλώσσα και κανέναν άλλον πολιτισμό αλλά είναι τόσο σημαντικό να ξέρει κανείς την αρχή της δημιουργίας της γλώσσας! 

Νιώθω περήφανη που η γλώσσα που μιλάω, και αυτή τη στιγμή  έχω τη δυνατότητα να την γράφω, είναι η μητέρα όλων των άλλων ευρωπαικώς γλωσσών! Εκείνη τις γέννησε και μετά από μόνες τους και με την εξέλιξη των αιώνων σχηματίστηκαν αλλοιώτικα. Αυτό μας κάνει, ελπίζω τουλάχιστον, να  μας κάνει να εκτιμήσουμε περισσότερο τη γλώσσα μας και να μην αρχίζουμε να την ξενοποιούμε, ούτε να βάζουμε αγγλικές λέξεις στον προφορικό μας ή ακόμα και στο γραπτό μας λόγο! Εμείς οι Έλληνες έχουμε την τάση να αγγλοποιούμε τα πράγματα λόγω τουριστικών αλλά και μη λόγων. Εδώ θα μπορούσαμε να πάρουμε ένα παράδειγμα από τους Γάλλους που δέχοντα μόνο τη Γαλλική να ομιλείται στη χώρα τους. (Είναι λίγο παρατραβηγμένο, αλλά το προτιμώ!!) Τι λιγότερο έχει η ελληνική από τις άλλες; Είναι οι αρχαιότεροι και η πιο εξελιγμένη γλώσσα που ξέρουμε! Ούτως ή άλλως, πολλές από τις λέξεις που στελεχώνουν τις άλλες γλώσσες των ευρωπαικών μας συγγενών είναι ελληνικής ρίζας!

Καλό μεσημέρι !! Κι αν σας ζάλισααα.. δεν πειράζει :)

Peter Heppner - Touch

Ήθελα να μοιραστώ εδώ μαζί σας ένα άλλο εξίσου όμορφο τραγούδι του Peter Heppner.
Η φωνή του είναι τόσο μοναδική και σπάνια. Δύσκολο κάποιοιος να ερμηνεύσει τα τραγούδια του και να τους χάρισει αυτή τη μαγεία που δημιουργεί ο Peter. Το "touch" είναι για μένα από τα πιο ερωτικά και ρομαντικά τραγούδια που έχω ποτέ μου ακούσει. Ξέρει πολύ καλά ο ίδιος να συνδυάζει το πάθος με τη νοσταλγία, τη χαρά και τον έρωτα, τη θλίψη και την γαλήνη.
Αν ακούσεται προσεχτικά τα λόγια αλλά και τη φωνή του θα καταλάβετε τι εννοώ. Πιστεύω πως είναι από τους λίγους τραγουδιστές που όταν ακούς τα τραγούδια του δεν σε αποσυντονίζουν. Αντιθέτως σε χαλαρώνουν, ηρεμούν και σου κρατάν συντροφιά. 
Μου αρέσει γιατί δεν έχει μόνο ταλέντο, αλλά εμπνέει μια γαλήνη και όταν κοιτάς το βλέμμα του, ναι από τις φωτογραφίες (μία εικόνα ίσον με χίλιες λέξεις που λένε..;), αντρικρίζεις έναν άνθρωπο προβληματισμένο και ψαχμένο. Κι αυτό το αποδεικνύουν και οι στίχοι του που προσωποποιούν την πραγματικότητα και δεν δημουργήθηκαν μόνο για να παίξουν στα χείλη του, γιατί είναι μια αληθινή ποίηση!

Ρασπούτιν - άνθρωπος μυστήριο

Ο Ντοστογιέφσκι είχε πει γι' αυτόν ότι είναι ένας άνθρωπος που σου παίρνει τη βούληση και την ψυχή και σου τις κάνει δικές του.
Γιος χωρικού, γεννήθηκε το 1871 στις παγωμένες στέπες του Ποκρόβσκοε, ενός χωριού χαμένου στα βάθη της Σιβηρίας.  Πέρασε σκληρά παιδικά χρόνια δουλεύοντας ως αγρότης και ως καροτσέρης, ενώ γρήγορα,όπως λέγεται, έγινε δημοφιλής στη μικρή κοινότητα του χωριού του και των περιχώρων για το πλήθος των σκανδάλων όπου πρωταγωνιστούσε, γεγονός που του προσέδωσε και την επωνυμία Ρασπούτιν που στην Σιβηρική αργκό σημαίνει ακόλαστος.  Ωστόσο, η άτακτη αυτή ζωή του δε θα τον εμποδίσει από το να παντρευτεί μια χωρική, την Φιόντροβνα Ντουμπρόβιν, με την οποία θα αποκτήσει τρία παιδιά, τις Μαρία και Βαβάρα, και τον Ντιμίτρι.

Ο Ρασπούτιν δεν είναι όμως ακριβώς ο τύπος του ανθρώπου που θα παραμείνει καρφωμένος αιώνια στο μικρό χωριουδάκι.  Η δίψα του να φτάσει ψηλά είναι όλο και πιο έντονη.  Η ευκαιρία γι' αυτόν θα παρουσιαστεί στα τριαντα τρία του, όταν θα συνοδεύσει με το κάρο του έναν δόκιμο μοναχό στο μοναστήρι του Βερχοτούρι.  Ο νεαρός μοναχός, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού εντυπωσιάστηκε από τη ζωηρότητα του πνεύματος του Ρασπούτιν σε τέτοιο σημείο που του πρόσφερε την πιθανότητα να παραμείνει στο μοναστήρι για αρκετούς μήνες.  Το μοναστήρι του Βερχοτούρι απαρτίζονταν από επαναστάτες μοναχούς που υπάκουαν στο αιρετικό δόγμα των Κλύστυς.  Το δόγμα αυτής της αίρεσης έβλεπε στην ευδαιμονία του πνεύματος και την είσοδό του στον παράδεισο μετά τον θάνατο.  Για το λόγο αυτό διοργάνωναν παράξενες τελετές σε απομακρυσμένες περιοχές μέσα στη φύση.  Λεγόταν μάλιστα ότι κατά τη διάρκεια της νύχτας, γυναίκες και άντρες χόρευαν και τραγουδούσαν ενώ ταυτόχρονα μαστίγωναν αλύπητα ο ένας τον άλλο, και για να κλείσουν τις τελετές κυλιόντουσαν μανιωδώς στη γη, μέσα σε μια ολοκληρωτική έκσταση.

Μετά από μια μεγάλη παραμονή στο μοναστήρι, ο Ρασπούτιν ένιωσε μέσα του ότι το είχε επιλέξει ο Κύριος και ότι θα όφειλε πλέον να γυρίζει τον κόσμο διαδίδοντας τον ορθό λόγο.  Ήταν ακριβώς την εποχή που το είδος αυτό του παραδοσιακά Ρώσικου μυστικισμού βρισκόταν σε μεγάλη έξαρση και έβλεπες όλο και πιο συχνά ανθρώπους κάθε ηλικίας να εγκαταλείπουν τις οικογένειες και τα μέρη τους σαλπάροντας για το άγνωστο με σκοπό να διδάξουν τον ορθό λόγο του θεού.  Οι άνθρωποι αυτοί είχαν ονομαστεί Στρανίκις, διέσχιζαν τη Ρωσία από το ένα της χωριό στο άλλο, κρύβονταν από την αστυνομία, αλλά έβρισκαν πάντα ένα πιάτο φαϊ και φιλοξενία στα σπίτια των χωριατών.   

Επιτυχία στην επιτυχία, ο Ρασπούτιν απέκτησε τη φήμη ανθρώπου που κάνει θαύματα, και η φήμη του έφτασε μέχρι τα  πιο υψηλά κλιμάκια της ρωσικής Εκκλησίας.  Εκεί, οι άνθρωποι της εκκλησίας τον συμβούλεψαν να κατέβει μέχρι την Αγία Πετρούπολη (το μετέπειτα Στάλιγκραντ).  Είναι η ώρα του μεγάλου θριάμβου!  Ο Ρασπούτιν βλέπει να έχει υποσκελίσει όλον τον κόσμο, από τους χαμηλόβαθμους ιερείς μέχρι τους αλαζόνες αρχιερείς.  Ακόμα και ο πατήρ Κρονστάντ,  ο πιο άγιος ιερέας της Ρωσίας, είναι πεπεισμένος ότι ο άνθρωπος αυτός φέρει μια θεϊκή σπίθα μέσα του.

Στα 1906, τον παρουσιάζουν στο παλάτι του Τσάρου της Ρωσίας.

Πολύ γρήγορα γίνεται αποδεκτός από την αυλή του Τσάρου και αποκτά κάποια γερά στηρίγματα που ακούνε στο όνομα του δούκα Νίκολας Νικολάογιεβιτς και των δουκισσών Μιλίζα και Αναστασία Μοντενέγκρο.  Ένα βράδυ, η δούκισσα Μιλίζα ρωτά τον Ρασπούτιν εάν μπορεί να θεραπεύσει με βεβαιότητα την αιμοφιλία και αυτός απαντά ναι.  "Γνωρίζω αυτή την ασθένεια.  Προέρχεται από τις γυναίκες αλλά χτυπά μόνο τους άντρες.  Οι αιμορραγίες που προκαλούνται είναι πραγματικά τρομακτικές αλλά υπάρχει τρόπος να τις σταματήσεις".  Τον ρωτά λοιπόν εάν μπορεί να θεραπεύσει τον τσαρίγεβιτς, το γιο του Τσάρου, που έχει χτυπηθεί από την τρομακτική ασθένεια.  Για άλλη μια φορά, απαντά ναι. 

Η δούκισσα εξηγεί στον Τσάρο ότι υπάρχει επιτέλους τρόπος να βάλουν τέλος στις αγωνίες τους και να σώσουν το μονάκριβό τους παιδί.  Η αιμοφιλία είναι μια πάθηση που δεν επιτρέπει στο αίμα να πήξει, με αποτέλεσμα, η παραμικρή γρατζουνιά να προκαλεί ακατάσχετη αιμορραγία επιφέροντας ακόμη και το θάνατο.  Οι γονείς ζουν λοιπόν ακατάπαυστα μέσα σ' έναν διαρκή φόβο.  Καχύποπτος, ο Τσάρος Νίκολας ο 2ος ζητά τη γνώμη του επισκόπου Θεοφάνη του οποίου η απάντηση είναι ξεκάθαρη:

"Η Μεγαλειότητές σας θα είχαν μεγάλο όφελος αν τον άκουγαν διότι είναι η φωνή της γης Ρωσίας που μιλά από το στόμα του.  Γνωρίζω όλα όσα του καταλογίζουν.  Ξέρω ποιες είναι οι αμαρτίες του, ξέρω ότι είναι πολλές και τις περισσότερες φορές απεχθείς.  Όμως υπάρχει μέσα του μια τόσο μεγάλη δύναμη μετάνοιας και μια τέτοια αγαθή πίστη στην ουράνια ευσπλαχνία που σχεδόν θα εγγυούμουν την αιώνια σωτηρία του.  Μετά από κάθε μετάνοια είναι τόσο καθαρός όσο το παιδί που μόλις βαπτίστηκε.  Φαίνεται καθαρά ότι ο Θεός τον ευνοεί".

Πράγμα περίεργο, μυστήριο, ο Ρασπούτιν ανακουφίζει το παιδί από τις αιμορραγίες.  Από εκείνη τη στιγμή  ο Ρασπούτιν γίνεται ο Στάρετζ, δηλαδή ο πατέρας.

Εδώ να σημειώσουμε ότι, όπως έχουν τονίσει πολλοί μελετητές της ζωής του Ρασπούτιν, ο άνθρωπος αυτός φαίνεται ότι είχε αναπτύξει σε υπερβολικά μεγάλο βαθμό κάποιες δυνάμεις που όλοι  ίσως έχουμε μέσα μας αλλά που δεν είμαστε για κάποιο λόγο ικανοί να κατεργαστούμε.  Αυτό που πρέπει να συνέβαινε με τον Ρασπούτιν ήταν ότι θεράπευε γιατί πίστευε πραγματικά βαθιά μέσα του πως θεράπευε με τη βοήθεια του Ιησού.  Εκείνο που χαρακτήριζε τις "θεραπείες" του -οι οποίες απ' ότι λεγόταν πρέπει να ήταν πολλές-  ήταν το να γονατίζει δίπλα στο κρεβάτι του αρρώστου και να προσεύχεται.  Με την προσευχή πρέπει να κατάφερνε να δημιουργεί μέσα του μια αισιοδοξία ότι μπορούσε να επιτύχει τη θεραπεία, αντλούσε από μέσα του αυτή τη υπερχειλίζουσα εσωτερική ανακούφιση και μπορούσε πάνω απ' όλα να την εξωτερικεύσει πάνω στον ασθενή, πετυχαίνοντας έτσι να τον θεραπεύσει.

Από δω και πέρα τίποτα δεν μπορεί να τον σταματήσει, είναι πλέον το πιο σημαντικό πρόσωπο στη Ρωσία, όλοι καταφθάνουν έξω από το σπίτι του για να τον δουν.  Το σπίτι του φυλάσσεται από εικοσι τέσσερις πράκτορες της μυστικής υπηρεσίας. 

Έχει φτάσει τώρα η σειρά των γυναικών.  Συμπεριφέρεται ανοιχτά μαζί τους χωρίς να τον ενδιαφέρει τι λένε οι άλλοι γύρω του.  Η παρουσία των γονέων ή των συζύγων δίπλα τους δε δείχνει να τον προβληματίζει.  Άλλωστε, σπανίως κάποιος δείχνει να έχει θυμώσει με τα καμώματά του.  Πολλοί τον φοβούνται, γι' αυτό και το λούζουν με κολακείες και καλοπιάσματα.  Όταν τον κατηγορούσαν για τις ιδιαίτερές του σχέσεις με τις γυναίκες, αυτός απαντούσε ότι δεν έφταιγε αυτός, πολλοί ήταν οι άνθρωποι με κύρος που του έριχναν στην αγκαλιά τις ερωμένες ή τις ίδιες τους τις γυναίκες.  Αυτές, άλλο που δε ζητούσαν, διατηρούσαν ερωτικές σχέσεις μαζί του, με τη συγκατάθεση των εραστών ή των συζύγων τους.

Η Τσαρίνα είναι γοητευμένη από τον άνθρωπο που έσωσε το παιδί της, κυνηγάει όποιον τολμά να τον κριτικάρει.  Του εμπιστεύεται κάποια κρατικά μυστικά, κάποιοι μάλιστα λένε ότι κοιμάται μαζί του.

Μόλις που τη γλιτώνει από μια απόπειρα δολοφονίας εις βάρος του από μια ιερόδουλη που του καρφώνει μια μαχαιριά στο στομάχι ουρλιάζοντας θάνατος στον Αντίχριστο!   Ο Ρασπούτιν θα μείνει μεταξύ ζωής και θανάτου για πολλές εβδομάδες όμως η εκπληκτική του φυσική κατάσταση εντέλει θα τον γλιτώσει.

Είναι πλέον παραπάνω ισχυρός απ' ότι θα' πρεπε, είναι εκείνος που κάνει κατά κάποιον τρόπο κουμάντο στη Ρωσία.  Ο αδύνατος χαρακτήρας που απαντά στο όνομα Τσάρος Νικόλαος ο 2ος δεν μπορεί να του αντισταθεί.  Ο Ρασπούτιν είναι ενήμερος για όλες τις υποθέσεις της κυβέρνησης, τίποτα δεν του διαφεύγει, μπορεί μάλιστα και διορίζει δικούς του ανθρώπους στην κυβέρνηση.

Κάποιοι αριστοκράτες παίρνουν την απόφαση να βγάλουν από τη μέση τον όλο και πιο επικίνδυνο άνθρωπο.  Ανάμεσά τους βρίσκεται ένας 28χρονος, ο πρίγκιπας Γιουσσούπωφ. 

Στην αυτοκρατορική αυλή, η ελίτ της αριστοκρατίας γκρινιάζει για τα προνόμια που απέκτησε απότομα αυτός ο νεόφερτος.  Η φήμη δε θ' αργήσει να κυκλοφορήσει ότι ο Ρασπούτιν, εν μέσω Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, είναι γερμανός πράκτορας.  Τα σκάνδαλα που τον αναμειγνύουν σε ακολασίες όπου ακούγονται γνωστά γυναικεία ονόματα της υψηλής κοινωνίας, αποτελούν ισχυρό πλήγμα για τη ρωσική αριστοκρατία.  Αρχίζουν να πλέκονται διάφορες συνωμοσίες εις βάρος της ζωής του σιβηριανού μοναχού.  Μια από αυτές, εκεί που όλοι πίστευαν ότι ο Ρασπούτιν ήταν εφτάψυχος όπως οι γάτες, θα φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Στις 30 Δεκεμβρίου, στο Πέτρογκραντ, ο Ρασπούτιν είναι καλεσμένος για δείπνο στο σπίτι του πρίγκιπα Γιουσσούπωφ. Θα παραβρίσκονται και άλλοι δύο άνθρωποι, μέλη της συνωμοσίας κι' αυτοί, ο βουλευτής της άκρας δεξιάς Πουρίσσκεβιτς και ο δούκας Πάβλοβιτς.

Το σχέδιο ήταν απλό, θα  τον δηλητηρίαζαν.  Κατά τη διάρκεια του δείπνου, καθώς ο πρίγκιπας έτρωγε με το μοναχό και οι άλλοι περίμεναν κρυμμένοι στον επάνω όροφο, σερβιρίστηκαν πολλά πικάντικα πιάτα στον Ρασπούτιν, τρία γλυκά σοκολάτα και κρασί, πολύ κρασί.  Μέσα στα γλυκά και στο κρασί είχαν βάλει κυάνιο, ικανό να σκοτώσει σύμφωνα με τα λεγόμενα του πρίγκιπα δέκα ανθρώπους.  Μόλις τελειώνει το δείπνο, ο Ρασπούτιν που καταβρόχθησε τα φαγητά χωρίς να μοιάζει ενοχλημένος από κάτι, αρχίζει να ζητά κι' άλλο κρασί, λέγοντας ότι τον καίει το στομάχι του και ότι δεν μπορεί να αναπνεύσει με ευκολία.  Πίνει πολύ κρασί , το πίνει πολύ γρήγορα και νιώθοντας κάπως μελαγχολικός ζητά από τον Γιουσσούπωφ να του τραγουδήσει με τη συνοδεία κιθάρας κάποια τσιγκάνικα κομμάτια.

Πράγματι ο πρίγκιπας κάνει ό,τι του λέει και ο Ρασπούτιν δείχνει να απολαμβάνει τις νότες των τραγουδιών.  Στις τρεις το πρωί τελικά, καθώς ο Ρασπούτιν δείχνει να τον έχει πιάσει υπνηλία, ο Γιουσσούπωφ ανεβαίνει στον επάνω όροφο να ζητήσει συμβουλές από τους φίλους του.  Στην αρχή σκέφτεται να τον στραγγαλίσει, θα κατέβει όμως με ένα πιστόλι και θα τον πλησιάσει.  Ο Ρασπούτιν εξακολουθεί να είναι ζωντανός.  Ο Γιουσσούπωφ του δείχνει έναν κρυστάλλινο εσταυρωμένο, του λέει να προσευχηθεί και τη στιγμή που ο μοναχός πηγαίνει να κάνει το σταυρό του, τον πυροβολεί στο στήθος.  Ο Ρασπούτιν πέφτει κάτω.  Καταφθάνουν και οι συνεργοί, εξετάζουν το πτώμα, βγαίνουν έξω από το δωμάτιο και κλειδώνουν την πόρτα.  Μετά από ώρα, ο πρίγκιπας πηγαίνει να ξαναδεί το πτώμα.  Κοιτάζει για το σφυγμό του, βεβαιώνεται ότι είναι νεκρός .  Τη στιγμή που ανοίγει την πόρτα για να βγεί από το δωμάτιο, ο Ρασπούτιν ανοίγει τα μάτια και "με αφρούς στο στόμα πετάγεται πάνω" προσπαθώντας να πνίξει τον Γιουσσούπωφ. Με "αίμα να κυλά από το στόμα του"  απειλεί τον πρίγκιπα: "Φελίξ, Φελίξ, θα τα πω όλα στην Τσαρίνα.."

Καταφέρνει να συρθεί έξω από το σπίτι.  Ο Γιουσσούπωφ τον πυροβολεί τέσσερις φορές και ο Ρασπούτιν πέφτει στο κεφαλόσκαλο.  Μεταφέρουν το πτώμα του πάλι μέσα.  Ο Γιουσσούπωφ θα διηγηθεί αργότερα: "το κεφάλι μου κόντευε να σπάσει, οι σκέψεις μου είχαν θολώσει.  Με έπνιγε η μανία και το μίσος.  Με έπιασε κάτι σαν κρίση.  Όρμησα πάνω του και και άρχισα να τον χτυπάω με ένα ρόπαλο από καουτσούκ, σα να με είχε πιάσει τρέλα".  Τυλίγουν στη συνέχει το πτώμα με ένα σεντόνι και το μεταφέρουν σ' ένα νησάκι στη Νέβα, το νησί Πετρόβσκι, και το πετούν πάνω από μια γέφυρα στην παγωμένη επιφάνεια ενός ποταμού, σφιχτά τυλιγμένο και δεμένο στο σεντόνι, ξεχνώντας όμως να του δέσουν βαρίδια. Υποχρεώνονται λοιπόν να κατέβουν πάνω στον πάγο που σκεπάζει το ποτάμι και να βρουν μια τρύπα απ' όπου και θα τον σπρώξουν από κάτω.

Εξαιτίας μιας μπότας που ξεχάστηκε πάνω στη γέφυρα, διατάσσεται έρευνα.  Ένας δύτης βουτά στο ποτάμι και ανεβάζει το πτώμα, παγωμένο και σκεπασμένο μ' ένα παχύ στρώμα πάγου.  Η αυτοψία θα δείξει τρία σημεία εισόδου σφαίρας, που είχαν διασχίσει την καρδιά, το λαιμό και τον εγκέφαλο.  Στο στομάχι θα βρεθεί "μια παχιά μάζα μαλακής μαυριδερής ουσίας", χωρίς αμφιβολία, το δηλητήριο.  Εκείνο όμως που είναι το πιο εκπληκτικό στην υπόθεση είναι το ότι η αυτοψία αποκάλυψε ότι ο Ρασπούτιν δεν πέθανε ούτε από το δηλητήριο, ούτε από τις σφαίρες, ούτε και από τις εγκεφαλικές κακώσεις που υπέστη από τα χτυπήματα με το ρόπαλο, τα οποία και του παραμόρφωσαν το πρόσωπο.  Η παρουσία νερού στα πνευμόνια δείχνει ότι ανέπνεε ακόμα τη στιγμή που ρίχθηκε στο ποτάμι.  Ο Ρασπούτιν πέθανε από πνιγμό ή από κρυοπάγημα.

Wolfsheim - Kein Zurück

 

Weißt du noch, wie's war?
Kinderzeit - wunderbar
Die Welt ist bunt und schön
Bis du irgendwann begreifst,
Dass nicht jeder Abschied heißt:
Es gibt auch ein Wiederseh'n

Immer vorwärts Schritt um Schritt
Es geht kein Weg zurück
Was jetzt ist, wird nie mehr ungescheh'n
Die Zeit läuft uns davon
Was getan ist, ist getan
Was jetzt ist, wird nie mehr so gescheh'n

Ein Wort zuviel im Zorn gesagt
Ein Schritt zu weit nach vorn gewagt
Schon ist es vorbei
Was auch immer jetzt getan
Was ich gesagt hab', ist gesagt
Und was wie ewig schien, ist schon Vergangenheit

Ach, und könnt' ich doch
Nur ein einz'ges mal
Die Uhren rückwärts dreh'n
Denn wie viel von dem,
Was ich heute weiß,
Hätt' ich lieber nie geseh'n

Dein Leben dreht sich nur im Kreis
So voll von weggeworf'ner Zeit
Deine Träume schiebst du endlos vor dir her
Du willst noch leben irgendwann
Doch wenn nicht heute,
Wann denn dann?!
Denn irgendwann ist auch ein Traum zu lange her


Ένα πολύ όμορφο τραγούδι από ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Τα λόγια του είναι τόσο αληθινά κι ας φαίνονται πολλές φορές μελαγχολικά σε ορισμένους. Βλέπουν τη ζωή με τα δικά τους μάτια και εκδηλώνονται σύμφωνα με τα πιστεύω τους. Το τραγούδι αυτό έχει μελαγχολική μουσική αλλά βγάζει κάτι το ρομαντικό. Κι ας μην γνωρίζει κάποιος τα λόγια το αγαπά. Τα λόγια δεν παίζουν σημαντικό ρόλο. Ένα τραγούδι μπορεί να περάσει το μήνυμά του μόνο με τη μουσική του και το  ύφος του. Κι αυτό το τραγούδι το πετυχαίνει με το παραπάνω.
Η χροιά του τραγουδιστή, του πρώην και πολυαγαπημένου μου του συγκροτήματος, Peter Heppner,  έχει μία απαλή αλλά συγχρόνως δυνατή και σταθερή φωνή. Αλλά πάνω από όλα μοναδική και ρομαντική. Τα γερμανικά είναι γενικώς μια όμορφη γλώσσα, κι αυτό γιατί πολύ λένε πως είναι βαριά. Εμείς κάνουμε μια γλώσσα να φαίνεται βαριά ή γλυκιά. Και η γερμανικη είναι, για μένα, από τις πιο ρομαντικές.
Το ιδιαίτερο σε αυτό το τραγούδι είναι πως δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερο. Από τους στίχους μέχρι και τη φωνή είναι όλα υπέροχα. Η μουσική είναι σα χαλαρωτικό  και νιώθεις μια κατάσταση ηρεμίας, μέθης. Τα λόγια είναι σα βγαλμένα από το νου όλων μας. Είναι τόσο αληθινά. Κι όπως λέει κι ο Peter στους στίχους, δεν υπάρχει επιστροφή σε ό,τι κι αν κάνεις..
Απολαύστε το!

Wolfheim

Όλα ξεκίνησαν εν έτει 1987 όταν ο Markus Reinhardt και ο Pompejo Ricciardi δημιούργησαν ένα συγκρότημα με το όνομα Wolfsheim. Το όνομα δεν βασίστηκε στην ομώνυμη πόλη του Ρήνου, αλλά αναφέρεται σε έναν χαρακτήρα νουβέλας του Scott Fitzgerald στον Great Gatsby (σε ελληνική μετάφραση « Ο υπέροχος Γκάτσμπι»). Το ντουέτο μετατράπηκε σε τρίο όταν ο αδελφός του Markus, Oliver Reinhardt, ενσωματώθηκε στο συγκρότημα. Έπειτα από την παραγωγή ενός demo, ο συνιδρυτής Pompejo εγκαταλείπει το συγκρότημα, προτείνοντας τον Peter Heppner ως αντικαταστάτη του. O Peter ήταν θαυμαστής από την πρώτη στιγμή και γνώριζε την μπάντα μιας και μεγάλωσαν στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο (Hamburg- Wilhelmsburg) και είχαν τους ίδιους φίλους. Ο Markus κι ο Peter πήγαιναν στο ίδιο σχολείο και γνωρίστηκαν καλύτερα στα θεωρητικά μαθήματα. Έπειτα από λίγο καιρό, ο Oliver Reinhardt εγκατέλειψε την μπάντα, αφήνοντας τους Wolfsheim στη σημερινή τους μορφή: Peter Heppner (φωνητικά) και Markus Reinhardt (πλήκτρα). Στην αρχή χρησιμοποιήθηκαν στίχοι του αρχικού τραγουδιστή, ωστόσο αυτό άλλαξε χάριν στις συνθέσεις των Heppner/ Reinhardt. Ο Peter, ο οποίος πάντοτε ήθελε να γίνει ζωγράφος ή συγγραφέας, τώρα έγραφε τους στίχους στη μουσική που συνέθετε ο Markus. Η πρώτη δημόσια εμφάνιση των Wolfsheim έλαβε χώρα στο “Werkstatt 3”, ένα μικρό club στο Αμβούργο.

 
Τα ακόλουθα έτη 1988-1991, ακολουθούν με ακόμη δυο demos. Οι Wolfsheim έκαναν αιτήσεις σε εταιρίες, λαμβάνοντας τίποτε άλλο από απορρίψεις. Μόνο ο Lothar Gärtner, εκείνη τη στιγμή ο μοναδικός εργοδότης στη Strange Ways Records, έδειξε ενδιαφέρον για τους Wolfsheim. Έτσι το 1991 το πρώτο single «The Sparrows And The Nightingales» εκδόθηκε από την εταιρία Strange Ways Records, την εταιρία στην οποία οι Wolfsheim είναι ακόμη πιστοί. Το Sparrows έγινε άμεσα και χωρίς μεγάλη προώθηση μεγάλο club hit. Σήμερα, το τραγούδι θεωρείται κλασικό και δεν παραλείπεται ούτε από DJ-event ούτε από ένα κράμα σοβαρά ασχολούμενο με την ηλεκτρονική μουσική των 80’s.
Το δεύτερο single It's Not Too Late (Don't Sorrow) όπως και το album- ντεμπούτο τους No Happy view, στο οποίο οι Wolfsheim είχαν εργαστεί για περίπου 3 χρόνια και το οποίο ηχογραφήθηκε μέσα σε 2 μόλις εβδομάδες στο στούντιο, εκδόθηκε το 1992. Ως το 2001, περίπου 65000 αντίγραφα πουλήθηκαν, το συγκρότημα ψηφίστηκε ως το "Newcomer of the year" από πολλά έντυπα περιοδικά. Σύντομα στη συνέχεια, τα singles Now I fall και Thunderheart κυκλοφόρησαν, προαναγγέλλοντας το νέο album. Στο Popkillers (Σεπτέμβριος 1993) υπήρχαν περισσότερες κλασικές επιρροές εξαιτίας των ευρείας-κλίμακας τεχνικών και μιας μακρύτερης χρονικά περιόδου παραγωγής. Επιπλέον, ήταν το τυπικό χαρακτηριστικό των Wolfsheim με συγκεκριμένη αίσθηση λύπης, μελαγχολίας και όμοιων συναισθημάτων, ωστόσο αναγνωρίζεται μια αισιοδοξία καθώς διαβάζει κανείς τους στίχους ή όπως φαίνεται στο refrain. Τα κομμάτια, τα οποία δείχνουν να είναι τόσο διαφορετικά, προέρχονται κατά κύριο λόγο από το γεγονός ότι οι Wolfsheim (ως συγκρότημα) κάνουν ό,τι αρέσει και στους δυο μουσικούς ˙ έτσι οι Wolfsheim μπορούν να θεωρηθούν ως μια μουσική επιφάνεια, όπου υπεισέρχονται διαφορετικοί χαρακτήρες και ένα σύμπλεγμα μουσικών επιρροών των Peter και Markus. Οι στίχοι του Peter λαμβάνουν την κορύφωσή τους από το συναίσθημα που προκαλούν τα τραγούδια, έτσι ώστε η διάθεση που προκαλεί ένα τραγούδι θέτει ένα μονοπάτι προς ένα περιεχόμενο, το οποίο αναδημιουργεί κινητήρια σημεία για μνήμες και συναισθήματα. «Τα τραγούδια αναπτύσσονται πολύ αργά, πρέπει να τα συνηθίσουμε και μονάχα εάν ακόμη μας αρέσουν έπειτα από δυο ή τρεις μήνες, θα μετατραπούν σε αληθινό τραγούδι των Wolfsheim», ο Peter δήλωσε σε μια συνέντευξη, ο οποίος εκείνη την περίοδο ξεκίνησε να τραγουδάει guest φωνητικά για το Girls Under Glass & Umbra Et Imago.
Το Φεβρουάριο του 1995 η μείξη 55578 κυκλοφόρησε, συνδυάζοντας πολλά κομμάτια γνωστά από τα επιτυχημένα singles καθώς και κάποιο ακόμη ανέκδοτο υλικό ή τραγούδια από μείξεις (compilations), Η συλλεκτική έκδοση ήρθε με ένα ζωντανό cd, το οποίο περιλαμβάνει τραγούδια ηχογραφημένα στο Strange Ways Festival Tour 1994. Εκτός από το tour, ο Wolfsheim εμφανίστηκαν ζωντανά στο Zillo Festival 1992 και στο Strange Ways Festival Tour 1993. Αυτή η μείξη τα κατάφερε στα German Media Control Charts, παραμένοντας εκεί για 5 εβδομάδες. Το single Elias κυκλοφόρησε, επίσης συνδυάζοντας αρκετά remixes από τα προσεχές album. Το Νοέμβριο του 1995 το επόμενο single Closer Still εκδόθηκε και μέσα στο Φλεβάρη του 1996 το τρίτο album Dreaming Apes, στο οποίο οι Wolfsheim συνεργάστηκαν στην παραγωγή με τον Jose Alvarez. Για πρώτη φορά, υπάρχουν δυο τραγούδια με γερμανικούς στίχους στο album. Επίσης άξια αναφοράς είναι τα σύντομης διάρκειας ορχηστρικά κομμάτια, τα οποία θεωρούνται ως μια μετάβαση μεταξύ των τραγουδιών. Λίγο πριν από την εκκίνηση του tour το Μάιο του 1996, στο οποίο οι Wolfsheim περιόδευαν μόνοι για πρώτη φορά, το έβδομο single A New Starsystem Has Been Explored κυκλοφόρησε, και για το οποίο φτιάχτηκε ένα video, όπως και στα Sparrows & Now I Fall.

 
Το Οκτώβριο του 1997 το πρώτο Live album από το ντουέτο που έδρευε στο Αμβούργο επιτέλους κυκλοφόρησε, φέροντας τον τίτλο Hamburg Rom Wolfsheim. Το μεγαλύτερης των 70 λεπτών διάρκειας album ηχογραφήθηκε το 1996 στο Dreaming Apes tour σε Χάγη, Hildesheim, Αμβούργο, Potsdam, Βρέμη και Dortmund. Ο Peter έκανε solo και ηχογράφησε ντουέτο με τον Joachim Witt με το όνομα Die Flut, ένα τραγούδι που ήταν επιτυχία της χρονίας 1998 και κράτησε την top θέση των Γερμανικών Media Control Charts για εβδομάδες, παρουσιάζοντας τη φωνή του Peter και κατ’ επέκταση των Wolfsheim σε ένα ευρύτερο κοινό. Τον Οκτώβριο του 1998 το όγδοο single Once In A Lifetime και το παράλληλο video άνοιγαν το δρόμο αναμενόμενο album Spectators. Τον Οκτώβρη/Νοέμβρη οι Wolfsheim εμφανίζονταν ζωντανά στη σκηνή ξανά στο πρώτο μέρος του Spectators tour. Λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 1998 το single It’s Hurting for the first Time κυκλοφόρησε, το οποίο εμφανίζεται στο soundtrack της ταινίας του Detlef Buck «Liebe deine Nächste".
To cd Spectators,που κυκλοφορεί το Φεβρουάριο του 1999, κρατάει το no2 του Γερμανικού Media Control Album Charts για εβδομάδες, ακριβώς μετά τη Cher- για γιγάντια επιτυχία! Την άνοιξη, το 2ο μέρος του Spectator tour λαμβάνει χώρα. Το επόμενο single Künstliche Welten κυκλοφόρησε σαν επίσημα 2ο single του δίσκου Spectators. Και τραγούδια των Wolfsheim εμφανίζονται σε soundtracks ταινιών όπως Straight Shooter και 13ο πάτωμα. Το καλοκαίρι, οι Wolfsheim εμφανίζονταν σε ποικίλα festivals: Bizarre, Rock am Ring, Rock im Park. Στο Μόναχο, υποστήριζαν τους R.E.M. και εκείνοι που πίστευαν ότι τα δύο συγκροτήματα δεν είχαν τίποτε κοινό αποδείχτηκαν λάθος από την εξαιρετική εμφάνιση των Wolfsheim. Και έκαναν το πρώτο τους gig εκτός Γερμανίας στο Βελγικό Eurorock Festival. Η χιλιετία βρήκε τους Wolfsheim σε ένα κονσέρτο στο Herford γιορτάζοντας με τους θαυμαστές του.
Τα ακόλουθα δυο χρόνια αποδείχτηκαν ως ένα δημιουργικό διάλειμμα για τους Markus και Peter. Για πρώτη φορά, ένα ημερολόγιο των Wolfsheim εκδόθηκε, αποτελούμενο από τις καλύτερες φωτογραφικές εκφράσεις τους. Στο τέλος του 2000, οι Wolfsheim βρίσκονται στο studio του Jose Alvarez, ηχογραφώντας τα πρώτα τους τραγούδια για το album που ακολουθούσε. Ο Markus ήταν πολύ απασχολημένος, δουλεύοντας τα τραγούδια για το solo project Care Company, ενώ ο Peter συμμετείχε στο κομμάτι Heal Yourself, ανάμεσα στους Reamonn και The Guano Apes.
Ο Markus Reinhardt και ο Jose Alvarez (εν έτει 2001) γράφουν το πρώτο videoclipκαι το Care Company single Gain Again στις Η.Π.Α. Ο Peter Heppner γιορτάζει άλλη μια επιτυχία των charts με τη συνεργασία του Schiller Και το τραγούδι Dream of You, το βίντεο (γυρισμένο στη Βαρκελώνη) εμφανίζεται σε μεγάλη συχνότητα στα MTV & VIVA. Ο Peter ηχογραφεί το Glasgarten μαζί με τους Goethes Erben, το οποίο και ερμηνεύουν σε αρκετές εμφανίσεις των Erben, καθώς και στο M’era Luna festival , όπου ο Marilyn Manson ηγούνταν. Ο Peter ταξιδεύει για Ισλανδία με τους Goethes Erben για να παράγει το videoclip για το Glasgarten και το Σεπτέμβριο οι Wolfsheim βρίσκονται στα studios ξανά για να ηχογραφήσουν τραγούδια για το νέο τους album. Την ίδια περίοδο, το Spectators συνεργάζεται με την Metropolis Records στις Η.Π.Α. και μετατρέπεται σε τεράστια επιτυχία. Η περιοδεία που σχεδιάστηκε για τον Οκτώβριο του 2001 έπρεπε να ακυρωθεί εξαιτίας των τρομοκρατικών χτυπημάτων στο World Trade center. Οι Wolfsheim χρησιμοποιούν τον ελεύθερο χρόνο για να ολοκληρώσουν το πρώτο DVD το οποίο θα κυκλοφορούσε στις 16 Απριλίου.
Έχει έρθει η ώρα στις 16 Απριλίου 2002. Το Kompendium- το πρώτο DVD των Wolfsheim διατίθεται στα μαγαζιά. Περιέχει ζωντανή ηχογράφηση από την περιοδεία του Spectators, διάφορα videoclips, μια συνέντευξη και γραφιστικό υλικό (εξώφυλλα κλπ).
Στις 7 Μαρτίου 2002 ο Peter Heppner κι ο Schiller κερδίζουν το Echo στην κατηγορία "National Dance Single" με το τραγούδι τους Dream of You. Στην Ισπανία γίνονται Οι δυο μοναδικές ετήσιες εμφανίσεις των Wolfsheim το Μάιο. Το συγκρότημα διαθέτει τον υπόλοιπο χρόνο δουλεύοντας για το νέο album. «Το νέο τραγουδιστικό υλικό δείχνει φανταστική ποιοτική βελτίωση, τέτοια που οι Markus Reinhardt & Peter Heppner με ενθουσιασμό ξεχειλίζουν για νέες συμφωνίες και στίχους. Έτσι, η αρχική ημερομηνία κυκλοφορίας δεν μπορούσε να τηρηθεί. «Η περιοδεία, αρχικά σχεδιασμένη για το Σεπτέμβρη, αναβάλλεται συνεπώς για το Μάρτη του 2003. Η δουλεία στο studio ολοκληρώνεται το Δεκέμβρη. Το πρώτο single από το νέο album, το οποίο μετονομάζεται από Close Enough σε Casting Shadows, θα αποκαλείται Kein Zurück. Το videoclip για το single θα τραβηχτεί από τον Detlev Buck, ο οποίος ευθυνόταν για την οπτική σύλληψη του It’s hurting ως εκείνη την ώρα.
2003.Τώρα δεν υπάρχει επιστροφή! Το single Kein Zuruck (no way back) κυκλοφορεί στις 17 Φεβρουαρίου 2003 και σηματοδοτεί μια πολύ επιτυχημένη χρονιά. Αυτός ο δημοφιλής ύμνος α λα Wolfsheim, τόσο συναισθηματικά ερμηνευμένος από τον Peter Heppner, μπαίνει στα Γερμανικά charts στο νούμερο 5 και παραμένει στο top ten για 10 εβδομάδες. Το κουδούνισμα για ένα ακουστικό βιβλίο, το οποίο χρησιμοποιείται ως αρχή για αυτό το τραγούδι προκαλεί αναστάτωση. Το αποτέλεσμα αυτής της μελωδίας- κατά μια έννοια «Προσοχή, έρχεται το βιβλίο!»- οδηγεί τον ακροατή κατευθείαν στην ιστορία αυτού του υπέροχου κομματιού.
4 χρόνια πέρασαν από το τελευταίο album των Wolfsheim- Spectators. Αλλά για τους πολυάριθμους θαυμαστές σε ολόκληρη την Ευρώπη και υπερωκεάνια ο χρόνος που άντεξαν δεν θα ήταν πολύς, μιας και η υπομονή τους αμείφθηκε με το Casting Shadows. Ο πληκτράς Markus Reinhardt και ο τραγουδιστής Peter Heppner δεν πέτυχαν μονάχα να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις απέναντί τους μακράν, επί πλέον μπορούσαν να επαναπροσδιορίσουν τους μουσικούς τους οραματισμούς. Τα 11 τραγούδια του album αντικατοπτρίζουν το γεγονός ότι και οι δυο έχουν ωριμάσει ως καλλιτέχνες από το 1999. Πολλές νέες ιδέες, οι οποίες μπορούσαν να ανθίσουν μονάχα όταν οι μουσικοί ανοιγόντουσαν απέναντι σε επιρροές πέραν του είδους τους, ενσωματώθηκαν σε έναν αναγνωρίσιμο Wolfsheim κλασικό ήχο. Αυτός ο δίσκος δημιουργήθηκε από διάφορους παραγωγούς, 8 τραγούδια ηχογραφήθηκαν με τη βοήθεια του Andreas Herbig, ανάμεσά τους και τα δυο Γερμανικά. Είναι πραγματικά το ωριμότερο στιχουργικά έργο, η πιο πολύπλοκη δημιουργικότητα στη σύνθεση και ηχο-τεχνικά το πιο ενδιαφέρον έργο στην ιστορία του συγκροτήματος.
Το Casting Shadows δημιούργησε το νούμερο ένα διαφημιστικό στο German Media Control Album Charts από το πουθενά. Σύντομα έπειτα, η Strange Ways βράβευσε και γιόρτασε το πρώτο βραβείο νομπελ στην ιστορία της. Η περιοδεία, αναβεβλημένη ξανά, έλαβε χώρα μέσα στον Απρίλη/Μάη και προσέφερε αξέχαστες βραδιές σε Γερμανία, Αυστρία και Ελβετία. Εξαιτίας της μεγάλης ζήτησης, νέες εμφανίσεις κλείστηκαν. Για παράδειγμα, 7000 θαυμαστές ζητωκραύγαζαν στην Αρένα του Treptow, του Βερολίνου. Έπειτα από απαραίτητες διακοπές, οι Wolfsheim εμφανίζονται τώρα σε διάφορα festivals σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ένα ακόμη συναυλιακό κέντρο ενδιαφέροντος είναι η εμφάνιση του Peter Heppner σαν guest στη μοναδική για τη χρονιά συναυλία του Schiller στις 24 Σεπτεμβρίου 2003 στο Βερολίνο. Επιπλέον του επιτυχημένου single Dream of you το τραγούδι Leben…I feel you βγαλμένο από το δίσκο Leben παρουσιάστηκε.
Το Find you were here κυκλοφορεί. Εξαρτώμενο από την ερμηνεία, είναι είτε μια εναλλακτική έκδοση είτε μια συνέχεια του Find you’re gone από το Casting Shadows. Αρχικά θέλοντας να δημιουργήσουν ένα αποκλειστικό remix, με νέες συνθέσεις και νέους στίχους το find you’re here αναρριχάται σε μερικές μέρες. Το single φθάνει στο νούμερο 23 των Γερμανικών Media Control Charts.

 
2004. Η χρονιά ξεκινάει με την κυκλοφορία του νέου Schiller συνοδεύοντας τον Peter Heppner στο single Leben…I feel you. Το βίντεο τραβήχτηκε νωρίς το Δεκέμβρη του 2003 στο Rügen. Η Strange Ways Records κυκλοφορεί το soundtrack για τη νέα ταινία του Lars Büchel Erbsen auf halb Sechs νωρίς το Μάρτη. Περιέχει μια πρόσφατα ηχογραφημένη έκδοση του κλασικού κομματιού των Wolfsheim Blind παρμένη από το album Spectators,το οποίο κυκλοφορεί επίσης ως single. Οι Markus και Peter δημιούργησαν το βίντεο μόλις την προηγούμενη χρονιά με τον Lars Büchel και την πρωταγωνίστρια Fritzi Haberlandt.
Παράλληλα στις κυκλοφορίες των Find you’re here και Blind, το Casting Shadows εκτοξεύεται ως επιτυχία των charts για μια ακόμη φορά. Πέραν ενός σύντομου διαλείμματος, το πιο πρόσφατο album βρίσκεται στα γερμανικά top 100 για πάνω από έναν χρόνο.
Στις 6 Μαρτίου 2004, οι Wolfsheim κερδίζουν το Echo στην κατηγορία του Alternative National (τύπου εναλλακτικό έθνικ), νικώντας τους άλλους υποψηφίους Die Happy, Guano Apes, In Extremo και Wie sind Helden. Για να γιορτάσουν την επιτυχία, το συγκρότημα παρουσιάζει το Blind 2004.
Έπειτα από μια αποτρεπτική προσπάθεια το 2001, η μπάντα ξεκινάει την πρώτη της περιοδεία στις Η.Π.Α. το Μάρτη/Απρίλη. Δέκα ημερομηνίες στη Βόρειο Αμερική σχεδιάζονται. Εξαιτίας της θετικής ανταπόκρισης, περισσότερα gigs σχεδιάζονται στην Αμερική.
Τον Απρίλιο, ο Schiller περιοδεύει με τον Peter Heppner και άλλους guest ερμηνευτές σε ολόκληρη τη Γερμανία.
Το καλοκαίρι του 2004 βλέπει διάφορες εμφανίσεις σε festival σε όλη την Ευρώπη. Ένα ακόμη single λαμβάνεται από το Casting Shadows και ένα DVD από την τελευταία περιοδεία προετοιμάζεται.

http://www.wolfsheim.de

Schiller - I feel you

I feel you

I feel you
In every stone
In every leaf of every tree
That you ever might have grown

I feel you
In every thing
In every river that might flow
In every seed you might have sown

I feel you [5x]

I feel you
In every vein
In every beating of my heart
Each breath I take

I feel you
Anyway
In every tear that I might shed
In every word I've never said

I feel you [4x]

I feel you
In every vein
In every beating of my heart
In every breath I'll ever take

I feel you
Anyway
In every tear that I might shed
In every word I've never said

I feel you [5x] 

Αυτό το τραγούδι το έχω πραγματικά ερωτευτεί. Μου θυμίζει κι εκείνο παλιές στιγμές και με συγκινεί. Με ταξιδεύει στα παλιά και ας ξέρω ότι δεν γυρνάνε, αυτό τουλάχιστον μου γεμίζει τα κενά που έχω. Με κάνει να αναπολώ στιγμές. Οι Schiller έχουν πανέμορφη φωνή και τόσο βελούδινη.. Είναι καταπληκτικό τραγούδι και θέλησα να το μοιραστώ εδώ μαζί σας.
Ελπίζω να το λατρέψετε όσο κι εγώ..