'Οταν στην Ψυχή Βαθιά

Πριν δύο βδομάδες περίπου, πήγα και παρακολούθησα την πολυσηζητημένη και πολυαγαπημένη ταινία "Ψυχή Βαθιά". Άλλωστε το χρωστούσα στον εαυτό μου, γιατί του το είχα υποσχεθεί. :P
Όταν πήγα στον κινηματογράφο ο χώρος ήταν σχεδόν άδειος.. Σιγά σιγά, όμως, άρχισε να γεμίζει. Οι περισσότεροι ήταν άνθρωποι μεγάλης ηλικίας. Και δικαιολογημένα βέβαια. Διότι αυτή η ταινία αναφέρεται σε αυτούς. Στα δικά τους χρόνια.
Σε λίγο μπήκαμε στην αίθουσα. Από πίσω μου καθόταν μια ηλικιωμένη κυρία που κατά την διάρκεια των διαφημίσεων, που προβάλλονταν στην αρχή, φωνάζει την ταξιθέτρια με επιμονή. Όταν η τελευταία έρχεται, της λέει η κυρία με παραπονιάρικο ύφος " Ο θόρυβος είναι πολύ δυνατά! Δε χαμηλώνετε λίγο?" "Συγγνώμη έτσι είναι πάντα, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό".
Η ταινία άρχισε. Και άρχισε με τόσο όμορφο τρόπο. Έδειχνε τους δημοκρατικούς αντάρτες να περπατάνε στους λόφους των δασών. Μεταφερόσουν κατευθείαν στο όλο σκηνικό που επρόκειτο να διαδραματιστεί το περισσότερο μέρος της ταινίας. Εγκληματιζόσουν στην κατάλληλη ατμόσφαιρα αμέσως.
Τα δύο αδέρφια, που βρίσκονταν και πολεμούσαν από τις δύο αντίπαλες εστίες, είναι το κύριο μέρος της ταινίας. Παρακάτω και βέβαια δεν αποκαλύπτω μήπως τυχόν και μερικοί θέλουν να την δουν γνωρίζουν την πλοκή.
Πάντως ήταν πολύ συγκηνητική. Με το ζόρι κρατήθηκα να μην κλάψω. Η αδερφή μου με μια άλλη ηλικιωμένη γυναίκα τους είχαν πάρει τα δάκρυα. Απολύτως λογικό γιατί μια ταινία του Παντελή Βούλγαρη δεν μπορεί να σε αφήσει αδιάφορο.
Όλοι μας στο σινεμά σίγουρα θα νιώσαμε στενοχώρια και λύπη. Όχι μόνο για τον άδικο χαμό τόσων ανθρώπων που είχαν την ατυχία να αφήσουν την τελευταία τους πνοή στον Εμφύλιο, αλλά για την έναρξη του. 'Ενα γιατί όλοι θα το αναρωτηθήκαμε.