Μελαγχολία again..?

Κάνει ένα κρυαδάκι τώρα.. Σήμερα άρχισε και δε ξέρω μέχρι πότε θα κρατήσει.. Εύχομαι γρήγορα να φύγει. Ψυχάλισει λίγο κιόλας.. τουλάχιστον αυτό ισχυρίστηκε η αδελφή μου. Ο καιρός αυτός είναι τόσο μελαγχολικός.. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.. Κάθε τέλος καλοκαιριού είναι μελαγχολικό και μουντό.. όλοι το έχετε ζήσει λίγο ως πολύ! Με τι διαφορά όμως φέτος, τη καινούρια σεζόν, αυτή η μελαχγολία και η έλλειψη όρεξης κρατάει πολύ σε μένα.. Δεν της άνοιξα την πόρτα, δεν την υποδέχτηκα αλλά ήρθε απρόσκλητη.. Και μάλλον θα κάνει καιρό να φύγει από μέσα μου..
Σήμερα ειδικά ήμουν τόσο χάλια. Η βροχή έπεφτε δυνατά. Και σήμερα ο ουρανός έβρεξε τους δρόμους με τα δάκρυα του. Τους δρόμους που ένιωθα ότι θα έσπαγαν με αυτή τη δύναμη της βροχής.
Και εμένα με έβλεπε κανείς με μούτρα. Και δεν είναι μόνο αυτό. Δεν μελαγχολώ μόνο με τη βροχή. Αλλά γενικώς έρχονται διάφορες τάσεις και δε ξέρω πως να της απωθήσω. Κάθομαι και συμπεριφέρομαι όπως συμπεριφέρομαι και μετά από λίγο νιώθω άσχημα. Μου μιλάει κάποιος και γω, απατώντας μονολεκτικά και "στεγνά" ή μερικές φορές αγνοώντας τον, σηκώνομαι και φεύγω σαν να μην είχε φτάσει ποτέ στον δρόμο μου.
Αλλά όπως λέει και το τραγούδι "On my mind-on my mind there's a thing that i can't explain."
Και νομίζω πως όσο θα το αναλύω και θα το εξηγώ αυτό το κάτι, τόσο πιο πολύ θα περιπλέκεται..
Καλύτερα να μείνω αδρανής και απαθής ? Ανήμπορη να το αντιμετωπίσω?


Εσείς τί κάνετε όταν μελαγχολείτε..? Εγώ προσωπικά δε με βοηθάω για να τη βγάλω από πάνω μου. Δε ξέρω το γιατί.. Δεν κάνω μεγάλες προσπάθιες όμως..
Σαν άτομο πάντα ήμουν κλειστό στον εαυτό μου και δεν ανοιγόμουν πολύ εύκολα.. Έχω καταβάλει προσπάθιες να το αλλάξω και είμαι σε καλό δρόμο.. Είμαι πιο κοινωνική με τους άλλους, μιλάω πιο εύκολα και δε ντρέπομαι.. Την ανεμελιά μου χρειάζομαι πίσω.
Αλλά θα που πείτε, πού κολλάει η μελαγχολία με τα περί κοινωνικότητας κλπ. ?
Όταν μιλώ με ανθρώπους που συμπαθώ και με κάνουν να νιώθω όμορφα και πάνω απ'όλα χρήσιμη, ναι.. Αλλάζω, ξεχνώ αυτή τη τάση μελαγχολίας και γίνομαι πιο χαρούμενη.. Αλλά δεν αργεί η στιγμή που θα έρθω στα παλιά και πάτρια εδάφη.. Μήπως είναι ένα κομμάτι του εαυτου μου, το κατέχω στο DNA μου?
Τί να κάνω.. Οι παλιές συνήθειες δεν ξεχνιούνται μου φαίνεται.. ή ακόμη καλύτερα, θα έρχονται, θα φεύγουν, θα ξανάρχονται.. Δε θα γλυτώσω τόσο εύκολα.
Ένα παιχνίδι μεταξύ εμού και του εαυτού μου.