Σκέψεις

Γιατί να σε κοιτάνε ολοι περίεργα και να μην ξέρεις το γιατί? Γιατί να νομίζεις οτι έχεις κάνει κάτι αλλά στην πραγματικότητα δεν έχεις κάνει τίποτα? Γιατι να νιώθεις παράξενα χωρίς να έχεις κάνει κάτι κακό σε κάποιον? Γιατί να ειναι πολλοί που να σε κοιτάνε τόσο εντονα και περίεργα και να μην μπορείς να μάθεις το γιατί? Και όλο αυτό να συνεχίζεται για μεγάλο διάστημα? Και νόμιζα πως θα ξέφευγα αλλά συνεχίζεται.. Και δεν ξέρω πως να εξαλείψω αυτήν την αποπνιτική ατμόσφαιρα.. Να πάρω ένα σφουγγάρι και να σβήσω τα πάντα!

Ελπίδες έχω.. αλλα δεν ξέρω μέχρι πότε θα τις κουβαλάω μέσα μου.. Κάποτε θα εξατμιστούν και θα κρατώ με το ζόρι την τελευταία σταγόνα τους..
Αύριο καινούρια μέρα.. Μία νέα αντιμετώπιση με όλο τον κόσμο, ζώντας ξανά το ίδιο παιχνίδι, την ίδια καθημερινότητα, το ίδιο τροπάριο. Χωρίς ίχνος αλλαγής. Καμιά καινούργια νότα στο επαναλαμβανόμενο τραγούδι. Καμία λέξη να αλλάξει την μιζέρια. Η ίδια καθημερινή καθημερινότητα.. Σα να ζητούμε από τον ήλιο να σβήσει το φως του.
Περνούν οι μέρες τόσο γρήγορα.. Νιώθεις πολύ αδύναμος να τα βγάλεις πέρα με την εξουσία του χρόνου. Την κρατάς όσο μπορείς αλλά δεν την πείθεις ποτέ.. Σου παίρνει αγαπημένες στιγμές που μόνο ο εαυτός σου ή αγαπημένα πρόσωπα μπορούν να τις προσφέρουν.. Μερικές έντονα, μερικές αμυδρά και άλλες καθόλου. Τελικά, ο χρόνος ειναι φίλος ή εχθρός? Ή και τα δύο? Ή μήπως τίποτα?

Ο κόσμος ξεχνά τον ίδιο του τον εαυτό.. Προσπαθούμε να κοιταχτούμε στο καθρέφτη του εαυτού μας για να μην ξεχάσουμε την προσωπικότητά μας και τα χαρακτηριστικά μας. Είμαστε έναντι του εγώ μας. Έναντι τως χαρισμάτων και του πιστεύω μας. Το μίσος και η δίψα για κυριαρχία μας αποτρέπουν από την αυθεντική εικόνα του προσώπου μας. Χαμένοι στα διηνεκεί λάθοι και τις απρόσωπες τωρινές ή αιώνιες εκφράσεις μας. Τυφλωθήκαμε και βαδίζουμε σε λανθασμένο δρόμο. Ακόμα καλύτερα, σε πιθανή παγίδα της ζωής που βάζουμε οι ίδιοι σε εμάς αλλά και στους άλλους.