Απουσία

Νέα τάξη πραγμάτων, ΝΤΠ - Η απουσία

Όταν η απουσία γίνει τρόπος ζωής όταν ο πόνος γίνει δρόμος διαφυγής
όταν στα πρόσωπα του κόσμου βλέπω το πρόσωπό σου όταν το δάκρυ μου στο χάρισα και έγινε δικό σου
όταν το εγώ μου είναι μισό και το αστέρι μου θολό όταν ξέρω πως υπάρχω μα δεν γίνεται να ζω όταν μέσα μου κοιτώ βλέπω ένα απύθμενο κενό γιατί δεν έπαψα στιγμή να σ' αγαπώ
Κάποτε είχα μια αγάπη που λαβώθηκε νωρίς μα την κράτησα γιατί ένιωθα ανασφαλής Κάποτε είχα μια αγάπη που άργησα να την πληγώσω και όταν με πρόδωσε έπρεπε να τη σκοτώσω θυμάμαι πριν να σε γνωρίσω έκλαιγε όλη η πλάση και όλοι ψάχναν μια ελπίδα, την ελπίδα που είχα χάσει όταν πλέον σε είδα είπα πως βρήκα την ελπίδα αλλά μάλλον είχα βρει μια ακόμη παλλακίδα Μόνη ασπίδα η λογική που κατέρρευσε και αυτή όταν έδωσα και ένιωσες το πρώτο μας φιλί μόνιμη θλίψη η χαρά και η νικοτίνη στα κρυφά μα τότε είχα μέσα μου μια τζούρα μοναξιά μα τώρα εξέπνευσα της σχέσης τον καπνό δόθηκα και προδόθηκα ψάχνοντας για το θεό μέσα από την ένωση δύο σωμάτων μέσα από την αγάπη αλλά δάκρυ μετά το δάκρυ δεν αντίκρισα την άκρη μονάχα έφτασα στα άκρα σε έδιωξα από κοντά μου προτιμώντας να κρατήσω το κενό μες την καρδιά μου προτιμώντας τη μοναξιά μου να γίνει η μνηστή μου αφού ο δρόμος μου για λύτρωση ήταν η καταστροφή μου
Όταν η απουσία γίνει τρόπος ζωής όταν ο πόνος γίνει δρόμος διαφυγής όταν στα πρόσωπα του κόσμου βλέπω το πρόσωπό σου όταν το δάκρυ μου στο χάρισα και έγινε δικό σου όταν το εγώ μου είναι μισό και το αστέρι μου θολό όταν ξέρω πως υπάρχω μα δεν γίνεται να ζω όταν μέσα μου κοιτώ βλέπω ένα απύθμενο κενό γιατί δεν έπαψα στιγμή να σ' αγαπώ
Θυμάμαι τα ξανθά μαλλιά σου ν' ανεμίζουν και τα πράσινα σου μάτια το άπειρο να ατενίζουν θυμάμαι το χαμόγελό σου, τα δυο σου χείλη όμως τώρα δεν είμαστε ούτε φίλοι. Να 'ταν η απόσταση γυαλί κι ο χρόνος ψεύτης να ήμασταν πάντα μαζί και όταν στα χέρια μου πέφτεις να σε σηκώνω και σαν κλέφτης να σου κλέβω τα αισθήματα τα θρύμματα απ' τα ποιήματα αιώνια καταλύματα να 'ταν ανέγγιχτη στιγμή που τώρα έχει χαραχτεί να μην ένιωθα ποτέ την ανάγκη για φυγή ένας σταυρός είναι όλη η γη και πάνω εγώ να ατενίζω το όνειρο που ζήσαμε και τώρα δεν αγγίζω γυαλίζω τα όσα χώρισα μούσα μου σε συγχώρησα πιστή συνοδοιπόρισσα το ξέρω ολιγώρησα και την ψυχή μου αφόρισα να γίνει κομμάτια βιώνοντας την ηδονή σε βρώμικα κρεβάτια. Σημάδια αγνόησα προχώρησα με βλέμμα θολωμένο κάθε βράδυ ξυπνώ και κάθε μέρα πεθαίνω δεν ξέρω τι περιμένω πάντως όχι να φανείς αφού η απουσία σου έγινε τρόπος ζωής
Όταν η απουσία γίνει τρόπος ζωής όταν ο πόνος γίνει δρόμος διαφυγής όταν στα πρόσωπα του κόσμου βλέπω το πρόσωπό σου όταν το δάκρυ μου στο χάρισα και έγινε δικό σου όταν το εγώ μου είναι μισό και το αστέρι μου θολό όταν ξέρω πως υπάρχω μα δεν γίνεται να ζω όταν μέσα μου κοιτώ βλέπω ένα απύθμενο κενό γιατί δεν έπαψα στιγμή να σ' αγαπώ..